Inkijk in 'Ruggegraat'
Els Van Poucke
2010 - de vruchtbare leegte uit
Andere boeg
Ik heb mijn leven over een andere boeg gegooid. Volledig. Vorig jaar was ik nog een fulltime werkende carrière vrouw die een doctoraat ging behalen, dit jaar ben ik geëvolueerd tot een fulltime moeder van een dochter van 2. Een volledige ommezwaai waar ik gelukkig mee ben. Dit is natuurlijk niet over één nacht ijs gegaan. Het heeft me veel tijd gekost de ogen te openen, de werkelijkheid te zien zoals ze echt was en te kiezen voor mezelf. Voor wat ik echt wou. Wil. Nog steeds wil. Want dat verandert. ‘We leven van wens naar wens.’ Mijn eerste wens was stoppen met mijn werk dat me innerlijk kapotmaakte. Dat is gelukt. Uiteindelijk. Mijn tweede wens was er weer bovenop komen na De Burn-Out. Dat is ook gelukt. En enkele wensen later sta ik hier: een fulltime moeder die terug aan het werk wil. Met voorwaarden, want ik heb geleerd uit mijn burn-out, dat was toch wel het minste. Werken hoort leuk te zijn. Ja, ik kan geloven dat je hiervan schrikt want we zijn zo gewoon om te werken onder stress, te vliegen van het een naar het ander, alles aan te nemen en te proppen in onze reeds overvolle agenda. Maar het hoeft niet zo te zijn. Werken kan ook gewoon leuk zijn, ontspannend zelfs. Wat een onzin zou je denken. En toch moet het zo kunnen zijn, want als dat niet kan, dan is er geen enkel werk geschikt voor mij. Natuurlijk hoort spanning en gezonde (wat een woord) stress erbij. Die maken het interessant, minder eentonig en spannend. Maar het moet vooral verrijkend zijn, leuk, iets wat je wil doen of ~ de uitspraak waarmee gelachen werd (of juist niet) op mijn vorige werk ~ hetgeen waarmee je je bezighoudt. Gewoon, zomaar, luchtig. Hetgeen waarmee je je tijd verdoet en op de koop toe, als extraatje, je geld mee verdient. Dus op dat kruispunt sta ik nu: WAT ga ik doen. Waar ga ìk me mee bezighouden?
Belangrijke stap?
Ik sta op het punt een belangrijke stap te zetten in mijn leven. Alhoewel, dat klinkt eigenlijk nogal zwaar. Want waarom zou dat zo belangrijk zijn? Oké, alle stappen in je leven zijn belangrijk, zo was het stoppen met werken er ook één van. Maar zijn je keuzes zo bepalend voor je verdere leven? In die zin dat je fouten kan maken? Want dat boezemt me angst in: kan ik fout kiezen? En als dat kan, wat voor gevolgen heeft dit dan? Maar is dat wel zo? Maak ik het door zo te denken niet onnodig zwaar? Ik sta op een kruispunt en ik kies een richting, de richting die me nu past. Maar ik mag op elk moment toch veranderen van gedacht? Tenminste, dat vind ik. Ik kan toch gewoon proeven van wat ik nu wil, uittesten of dit wel zo leuk is als ik dacht en de uitkomst vrij laten? Het ‘moeten’ weglaten. Ik doe dit nu en ik zie waar het toe leidt. Niets moet alles mag. ‘En nooit moet nog nog’. Klinkt al een stuk beter, niet? Als ik er zo tegenaan kijk moet ik geen angst hebben. Integendeel, zoals een toenmalige collega gisteren zei: ‘Wat een luxe’. En dàt is waar! Wat een luxe. Ik heb de kàns om na te denken en te kiezen wat ik wil. Wie wil dat nu niet? ‘Ik bewonder je voor de stappen die je gezet hebt en bezig bent te zetten. Ik wou dat ik dat ook deed’. Zo moet ik het bekijken: ik krijg kansen, mogelijkheden, keuzes, en vooral, ik krijg de tijd. Om te kiezen en te doen wat ik wil. Ik kan alle kanten uit, alles ligt open en bloot voor het grijpen. En dat is luxe.
Maar als ik enige raad kan geven aan iedereen die met hetzelfde zit: wacht niet op een burn-out om je leven of je werk om te gooien. Doe het nu.
Neem de tijd en grijp de kansen.
Boek
Ik ben Els en ik ga een boek schrijven. Neen, opnieuw. Ik ben Els en ik schrijf een boek.
Zo is het allemaal begonnen of dat is het resultaat. Het is me nu nog niet geheel duidelijk. Oorzaak en gevolg. Gevolg en oorzaak. Wat wel zo is, is dat ik ben begonnen. In stappen, want een boek schrijven dat klonk me zo reusachtig in de oren. Een boek! Schrijven, ik? Ik, schrijver? Dat kan ik toch niet? Schrijvers zijn geen mensen zoals jij en ik. Schrijvers zijn al-wetende godheden. Übermenschen. Wat neergeschreven is, is waarheid. Dit staat voor mij in schril contrast met het gesproken woord. Het is net alsof ik daar geen belang of waarde aan hecht. Maar als het op papier staat, neen, als het in een boék staat, gedrukt, dan is het de waarheid. En wie ben ik om de waarheid te verkondigen? Een logische stap leek het om over te gaan tot het schrijven van een e-boek, want dat is niet gedrukt dus... Maar dat leek terug zo groots, zoveel, zo allesomvattend. Maar wel niet gedrukt, dat was al positief. Korte verhalen dan maar? Zoals blogs? Maar blogs, dat is niet echt mijn ding. Columns daarentegen, dat is de max. Dat interesseert me, lees ik graag, bijna dwangmatig zelfs als ik een boekske in mijn handen krijg. Dus, laat ik dat maar gaan doen, columns schrijven! Zo kom ik terug tot het geschreven en gedrukte woord, maar minder heavy. Minder de waarheid dus.
Snappen wie snappen kan.
...
Ik heb mijn leven over een andere boeg gegooid. Volledig. Vorig jaar was ik nog een fulltime werkende carrière vrouw die een doctoraat ging behalen, dit jaar ben ik geëvolueerd tot een fulltime moeder van een dochter van 2. Een volledige ommezwaai waar ik gelukkig mee ben. Dit is natuurlijk niet over één nacht ijs gegaan. Het heeft me veel tijd gekost de ogen te openen, de werkelijkheid te zien zoals ze echt was en te kiezen voor mezelf. Voor wat ik echt wou. Wil. Nog steeds wil. Want dat verandert. ‘We leven van wens naar wens.’ Mijn eerste wens was stoppen met mijn werk dat me innerlijk kapotmaakte. Dat is gelukt. Uiteindelijk. Mijn tweede wens was er weer bovenop komen na De Burn-Out. Dat is ook gelukt. En enkele wensen later sta ik hier: een fulltime moeder die terug aan het werk wil. Met voorwaarden, want ik heb geleerd uit mijn burn-out, dat was toch wel het minste. Werken hoort leuk te zijn. Ja, ik kan geloven dat je hiervan schrikt want we zijn zo gewoon om te werken onder stress, te vliegen van het een naar het ander, alles aan te nemen en te proppen in onze reeds overvolle agenda. Maar het hoeft niet zo te zijn. Werken kan ook gewoon leuk zijn, ontspannend zelfs. Wat een onzin zou je denken. En toch moet het zo kunnen zijn, want als dat niet kan, dan is er geen enkel werk geschikt voor mij. Natuurlijk hoort spanning en gezonde (wat een woord) stress erbij. Die maken het interessant, minder eentonig en spannend. Maar het moet vooral verrijkend zijn, leuk, iets wat je wil doen of ~ de uitspraak waarmee gelachen werd (of juist niet) op mijn vorige werk ~ hetgeen waarmee je je bezighoudt. Gewoon, zomaar, luchtig. Hetgeen waarmee je je tijd verdoet en op de koop toe, als extraatje, je geld mee verdient. Dus op dat kruispunt sta ik nu: WAT ga ik doen. Waar ga ìk me mee bezighouden?
Belangrijke stap?
Ik sta op het punt een belangrijke stap te zetten in mijn leven. Alhoewel, dat klinkt eigenlijk nogal zwaar. Want waarom zou dat zo belangrijk zijn? Oké, alle stappen in je leven zijn belangrijk, zo was het stoppen met werken er ook één van. Maar zijn je keuzes zo bepalend voor je verdere leven? In die zin dat je fouten kan maken? Want dat boezemt me angst in: kan ik fout kiezen? En als dat kan, wat voor gevolgen heeft dit dan? Maar is dat wel zo? Maak ik het door zo te denken niet onnodig zwaar? Ik sta op een kruispunt en ik kies een richting, de richting die me nu past. Maar ik mag op elk moment toch veranderen van gedacht? Tenminste, dat vind ik. Ik kan toch gewoon proeven van wat ik nu wil, uittesten of dit wel zo leuk is als ik dacht en de uitkomst vrij laten? Het ‘moeten’ weglaten. Ik doe dit nu en ik zie waar het toe leidt. Niets moet alles mag. ‘En nooit moet nog nog’. Klinkt al een stuk beter, niet? Als ik er zo tegenaan kijk moet ik geen angst hebben. Integendeel, zoals een toenmalige collega gisteren zei: ‘Wat een luxe’. En dàt is waar! Wat een luxe. Ik heb de kàns om na te denken en te kiezen wat ik wil. Wie wil dat nu niet? ‘Ik bewonder je voor de stappen die je gezet hebt en bezig bent te zetten. Ik wou dat ik dat ook deed’. Zo moet ik het bekijken: ik krijg kansen, mogelijkheden, keuzes, en vooral, ik krijg de tijd. Om te kiezen en te doen wat ik wil. Ik kan alle kanten uit, alles ligt open en bloot voor het grijpen. En dat is luxe.
Maar als ik enige raad kan geven aan iedereen die met hetzelfde zit: wacht niet op een burn-out om je leven of je werk om te gooien. Doe het nu.
Neem de tijd en grijp de kansen.
Boek
Ik ben Els en ik ga een boek schrijven. Neen, opnieuw. Ik ben Els en ik schrijf een boek.
Zo is het allemaal begonnen of dat is het resultaat. Het is me nu nog niet geheel duidelijk. Oorzaak en gevolg. Gevolg en oorzaak. Wat wel zo is, is dat ik ben begonnen. In stappen, want een boek schrijven dat klonk me zo reusachtig in de oren. Een boek! Schrijven, ik? Ik, schrijver? Dat kan ik toch niet? Schrijvers zijn geen mensen zoals jij en ik. Schrijvers zijn al-wetende godheden. Übermenschen. Wat neergeschreven is, is waarheid. Dit staat voor mij in schril contrast met het gesproken woord. Het is net alsof ik daar geen belang of waarde aan hecht. Maar als het op papier staat, neen, als het in een boék staat, gedrukt, dan is het de waarheid. En wie ben ik om de waarheid te verkondigen? Een logische stap leek het om over te gaan tot het schrijven van een e-boek, want dat is niet gedrukt dus... Maar dat leek terug zo groots, zoveel, zo allesomvattend. Maar wel niet gedrukt, dat was al positief. Korte verhalen dan maar? Zoals blogs? Maar blogs, dat is niet echt mijn ding. Columns daarentegen, dat is de max. Dat interesseert me, lees ik graag, bijna dwangmatig zelfs als ik een boekske in mijn handen krijg. Dus, laat ik dat maar gaan doen, columns schrijven! Zo kom ik terug tot het geschreven en gedrukte woord, maar minder heavy. Minder de waarheid dus.
Snappen wie snappen kan.
...
